จากใจนักเขียน

ฉันจำครั้งแรกที่ตัดสินใจจะทำละครเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดีค่ะ
ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาวที่สวมใส่ชุดแพดดิ้ง เสื้อโค้ท หรือเสื้อคลุมหนาๆ พอได้รับข้อเสนอมา ก็ใช้เวลาคิดอยู่สักพัก และตั้งใจว่าจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็ตอบตกลงไป ถ้าให้สารภาพตามตรง นี่เป็นการตัดสินใจที่กะทันหันมาก และก็เริ่มคิดกังวลมาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ

ภาพยนตร์ต้นฉบับยาว 180 นาที แม้จะอบอุ่นและมีเสน่ห์ แต่เมื่อเปลี่ยนมาทำเป็นละคร ก็ถือว่าสั้นไป ฉันสงสัยและกังวลว่า ฉันจะมีพลังที่ทำให้เพื่อนเหล่านี้เติบโตขึ้นได้หรือเปล่านะ และนี่คือ TMI สุดๆเลยค่ะ จริงๆแล้ว ฉันไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่ชนบทมาก่อนเลย ฉันต้องบรรยายบรรยากาศของหมู่บ้านริมทะเลออกมาให้เห็นภาพ และต้องเล่าเรื่องผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น แต่ฉันก็กลัวว่าจะดูปลอมเกินไป และแล้วตัวฉันที่พยายามใช้ความคิดอย่างหนักก็ตระหนักได้ค่ะ วิธีเอาชนะจุดอ่อนนี้มีแค่วิธีเดียวเท่านั้น
นั่นก็คือ เรียนรู้เกี่ยวกับผู้คนค่ะ

ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็มีความคิดเกี่ยวกับผู้คนอยู่ตลอด
คนดี, คนไม่ดี, คนดื้อรั้น, คนที่เปิดรับความคิด, คนที่ยึดติดกับวัตถุนิยม, คนที่ชอบอวดเก่ง…
ยิ่งมองเข้าไป ผู้คนก็ยิ่งเหมือนกล้องสลับลาย ที่ไม่สามารถกำหนดรูปร่างจำเพาะเจาะจงได้ เพราะฉะนั้น ฉันเลยตัดสินใจค่ะ
เรื่องราวนี้ จะต้องเติมเต็มด้วยผู้คนเท่านั้น

ผลลัพธ์นั้น อย่างที่ทุกท่านทราบ ในละครของพวกเราไม่มีสิ่งที่ไม่มีเหตุผลเลย
และไม่มีเหตุการณ์น่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นเช่นกัน แต่เต็มไปด้วยเรื่องราวและความรู้สึกทั้งเล็กน้อยและยิ่งใหญ่ของผู้คนที่มีความเกี่ยวข้องกัน ละครทำให้เรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า ‘ความขัดแย้ง’ และตอนที่เขียนบทละคร ฉันไม่รู้เลยว่าต่างจากเจตนาเดิมของฉันมากขนาดไหน
แต่ถึงอย่างนั้น เรื่องราวก็ดูเหมือนจะเป็นไปตามแบบที่ควรจะเป็น
หมู่บ้านทั่วไปที่อยู่ที่ไหนสักแห่งจริงๆ, ผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ข้างๆบ้าน หน้าบ้านเรา, รวมถึงตัวละครหลักสองคนที่ไม่สมบูรณ์แบบและยังมีข้อบกพร่อง
ฉันคิดว่า เรื่องราวที่คนเหล่านี้ช่วยเหลือกันและกันด้วยความรักนั้น เพียงพอแล้วค่ะ
แม้ว่าอาจจะดูเฉื่อยชาและจืดชืดไปบ้างก็ตาม

ฉันคิดว่า บทที่ไม่ได้ฉายออกไป ไม่มีพลังมากพอค่ะ
บทละครเป็นเพียงภาพร่างลำดับแรกของฉันเท่านั้น
<Hometown Cha-Cha-Cha> เติมเต็มหลากหลายสีสันด้วยสีสันต่างๆของหลายๆท่าน
ฉันเป็นหนี้บุญคุณหลายท่านจริงๆค่ะ

ผู้กำกับยูเจวอน ที่แซวเล่นตั้งแต่มอบบทละครให้, ฉันเคารพคุณมากค่ะ
CP โชมุนจู ที่ช่วยดูแลอย่างดีให้ฉันสามารถเขียนบทได้อย่างเต็มที่, รู้สึกพึ่งพาได้มากจริงๆค่ะ
PD อีซังฮี ที่ช่วยเขียนชื่อตอนที่งดงามทุกสัปดาห์ และช่วยวางแผนคอนเท้นต์ที่หลากหลาย, ขอขอบคุณจากใจจริงค่ะ

ละครของพวกเรา ‘แอดลิบ’ เยอะมากค่ะ
เป็นความรู้สึกของสถานที่ถ่ายทำ ซึ่งเหนือกว่าจินตนาการของฉันที่เพียงนั่งอยู่บนโต๊ะ
ฉันได้กล่าวกับนักแสดงทุกท่านตอนพบกันครั้งแรกว่า ช่องว่างทั้งหมดในบทละครเรื่องนี้เป็นของทุกคน ฉันอยากขอบคุณนักแสดงทุกท่านที่ตีความเนื้อหาได้อย่างน่าทึ่ง และโชว์ให้เห็นความสามารถที่เปล่งประกาย
พวกเขาแสดงได้เปล่งประกายมากขนาดไหน หวังว่าทุกท่านจะสัมผัสได้ผ่านบทละครเล่มนี้ค่ะ

ละครของพวกเราส่วนใหญ่ดำเนินเรื่องอยู่ที่โพฮัง
ช่วงแรกนั้น มีฝนตกหนักบ่อยมาก พอช่วงกลางๆ อากาศก็ร้อนมาก ช่วงท้ายฝนก็ตกอีกครั้ง
ยกเรือขึ้นไปบนภูเขา, ติดตั้งรูปปั้นปลาหมึก, เซ็ทฉากกลางแจ้ง
ฉันรู้สึกผิดมาก ที่ทำได้เพียงฟังพยากรณ์อากาศทุกวันอยู่ที่ห้องทำงาน
อยากจะบอกว่า เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้ร่วมงานกับสตาฟทุกท่าน ที่อยู่ร่วมกันในฤดูร้อนแสนอบอุ่นและไม่สามารถลืมเลือนได้ในครั้งนี้ค่ะ

ก่อนหน้าที่ฉันจะเป็นนักเขียน ฉันก็เป็นมนุษย์ตัวเล็กๆทั่วไปคนหนึ่ง
มีทั้งสุขและเศร้าเป็นงานอดิเรก, ดีใจผิดหวังเป็นความสามารถพิเศษ ความกังวลก็เยอะ ตำหนิตัวเองก็บ่อย
เพราะฉะนั้น เมื่อสิ่งที่ฉันเขียน ได้กลายเป็นละคร จึงรู้สึกหนักอึ้งและกลัวค่ะ
ต่อไปก็อาจจะเป็นเช่นนั้นเหมือนเดิมค่ะ
ฉันก้าวออกไปบนสะพานหินแม้จะรับรู้ถึงน้ำหนักของความกลัว และเขียนออกมาอย่างระมัดระวังค่ะ
ถ้ามีช่วงเวลาที่ติดขัดกับการเขียน ฉันจะนึกถึงกำลังใจที่ได้รับจากทุกๆท่านค่ะ
ด้วยพลังนั้น จะสามารถทำให้ฉันผ่านช่วงเวลาที่สับสนวุ่นวายได้ค่ะ

ชินฮาอึน

ที่มา  หนังสือบทละคร Hometown ChaChaCha  ของนักเขียนชินฮาอึน

Translation : My Kimseonho  Thailand

หากต้องการนำความนี้ไปเผยแพร่ รบกวนติดต่อ My Kimseonho  Thailand  ก่อนนะคะ