ถึงหัวหน้าฮง
สวัสดีหัวหน้าฮง ฉันเองนะ ฮเยจิน
เอ่อ อืม…พวกเราเพิ่งคุยโทรศัพท์กันถึงเมื่อกี้ใช่ไหมล่ะ?
คุยกันเรื่องทะเลสาบไบคาลที่ลึกและเก่าแก่ที่สุดในโลก
คุยเรื่องรูปถ่ายครอบครัวด้วย พอวางสายแล้ว ก็เพิ่งรู้ว่าพวกเราคุยกันมากกว่าสองชั่วโมงเลย
โทรศัพท์มือถือก็ร้อน แก้มฉันก็ยังแดงอยู่
เพราะแบบนั้น เพราะฉะนั้น ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะก็…ฉันกำลังเขียนจดหมายถึงหัวหน้าฮงอยู่
ถ้าเกิดว่าหัวหน้าฮงได้อ่านจดหมายฉบับนี้ คงจะหัวเราะท้องแข็งแล้วบอกว่าไม่ใช่สไตล์ฉันเลยใช่ไหมล่ะ?
คงจะเป็นเรื่องน่าอายให้โดนล้อไปอีกล้านปี
ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่เหตุผลที่ฉันเขียนสิ่งนี้ นั่นเพราะว่า…
ถ้าความรู้สึกตอนนี้หายไป คงจะรู้สึกเสียดายมากโดยไม่รู้ว่าทำไม
ฉันรู้สึกเหมือนมีฟองสบู่แตกอยู่ข้างในตัวตลอด
เหมือนกับฟองในน้ำอัดลม แบบว่า ปุดปุดซาบซ่า และน่าจั๊กจี้ เป็นความรู้สึกแปลกๆ
อีกทั้ง มีหลายเรื่องที่พวกเราทำในวันนี้
ทั้งสารภาพรัก…ทำอย่างอื่น…ด้วย และแบบว่า ไม่ต้องพูดให้ละเอียด ก็เข้าใจใช่ไหม?
ฮืม…เขินจัง
หัวหน้าฮง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันสารภาพรักเลยนะ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาความกล้ามาจากไหน
เมื่อกี้ที่โซล จู่ๆฝนก็ตกหนัก
ฉันกำลังเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน
แต่แล้วจู่ๆฉันก็นึกถึงวันนั้น
วันที่หัวหน้าฮงจับมือฉันแล้ววิ่งฝ่ากลางสายฝน วันที่เล่นสาดน้ำด้วยกัน
ทำไมตอนนั้นถึงเป็นแบบนั้นนะ คุณถามว่า ชีวิตที่ไม่เจอฝน มีที่ไหนกัน
ถูกต้องแล้ว จริงๆแล้วชีวิตฉันตอนเด็กโดนฝนมาหนักมาก
ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงพูดเรื่องแบบนี้
แต่ฉันก็คิดว่าน่าจะพูดคุยกับหัวหน้าฮงได้
เรื่องนั้น…ความฝันของแม่ฉัน คือมีชีวิตอยู่จนถึงงานปฐมนิเทศตอนฉันเข้าโรงเรียนประถม
ในรูปถ่ายวันปฐมนิเทศของฉัน มีทั้งช่อดอกไม้และแม่อยู่ในรูป
ส่วนรูปวันจบการศึกษามีแค่ช่อดอกไม้
เพราะหลังจากงานปฐมนิเทศผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ แม่ก็เสียชีวิต
แม่เองก็น่าจะฝันให้ยิ่งใหญ่มากกว่านี้หน่อย
ถ้าแม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันจบการศึกษา จะดีขนาดไหนนะ
แต่ว่าแม่เองก็คงไม่รู้เหมือนกัน
ว่าหลังจากเข้าเรียนแล้ว ยังมีช่วงเวลาอีกมากมายที่ต้องการแม่
วันที่ฝนตกหนักก็เช่นกัน
ฝนเทลงมาโดยที่ฉันไม่มีร่ม เพื่อนๆต่างก็วิ่งฝ่าสายฝนไปใต้ร่มของแม่ทีละคนสองคน
มีเพียงแค่ฉันที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น เป็นเพราะความทรงจำนั้นหรือเปล่านะ
แม้กระทั่งวันที่อากาศแจ่มใส ฉันเลยยังถือร่มไปไหนมาไหน
แต่ว่า ก่อนหน้านี้มีความคิดแบบนี้เข้ามา
ต่อไป ถ้าได้อยู่กับหัวหน้าฮง ต่อให้ต้องวิ่งฝ่าสายฝน ก็คงไม่เป็นไร
คงจะไม่หนาว หรือรู้สึกเหงาอีก
แม้จะมีเรื่องที่ไม่แน่นอนเกิดขึ้น ฉันก็คิดว่าคงจะไม่น่ากลัวมากนัก
และก็ยังคงจำได้ ช่วงเวลาที่หัวหน้าฮงเมาเหล้าแล้วมาพักพิงฉัน
ช่วงเวลาที่บอกฉันว่าอย่าจากไปไหน
ในตอนนั้นทำให้ฉันได้รู้ ว่าจริงๆแล้วหัวหน้าฮงก็คงรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนฉัน
แม้ว่าพวกเราจะแตกต่างกันมาก แต่ก็ไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างที่คล้ายกันเหมือนเงา
เพราะฉะนั้น ต่อไปพวกเราก็มาเล่นสนุกด้วยกันทุกวันเลยนะ
มารักกันเหมือนกับโลกใบนี้มีแค่เราสองคน
บางครั้งก็มาเป็นยุนฮเยจิน 7 ขวบ กับฮงดูชิก 8 ขวบ
และเป็นยุนฮเยจิน 18 ปี กับฮงดูชิก 19 ปีกัน
ขึ้นรถเมล์สักคันแล้วออกไปเที่ยวแบบไม่มีจุดหมายปลายทาง
ไปกินอุด้งร้อนๆจนปากพองที่ร้านอาหารแผงลอยยามค่ำคืนกัน
ไปดูหนังรอบเช้า และดูหนังรอบดึกด้วย ไปเที่ยวสวนสนุกด้วย
ตกแต่งต้นคริสมาสต์ด้วยกัน ฟังเสียงระฆังส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน
ฉันอยากลองทำทุกอย่างกับคุณเหมือนที่คู่อื่นๆเคยทำ
อยากจะทำแบบนั้นมากๆ แม้จะใส่รองเท้าส้นสูง ก็จะวิ่งไปหาคุณ
เพราะฉะนั้น หัวหน้าฮง!
ถ้าหัวหน้าฮงบอกว่าชอบฉันเท่าทะเลสาบไบคาล ฉันเองก็ชอบเท่าภูเขาเอเวอเรสต์
ชอบขนาดที่ว่าสามารถว่ายน้ำไปหาหัวหน้าฮงที่ขั้วโลกเหนือได้เลย (เพราะฉันเป็นเพนกวิน)
ฉันชอบหัวหน้าฮงมาก มากๆ มากที่สุดเลย!
แต่ว่า…เขินมาก คงจะส่งจดหมายนี้ให้ไม่ได้แน่เลย